Moeke
Moeke, het dut mie soms verdrait en zeer
Woarom kinst doe mie nait meer
k Wil ja zogroag dicht bie die stoan
Mor kinst mie nait meer van noam.
Moeke, wat kikst ja noar mie
zeg nou mien noam, k ben ja n dail van die
Druigst mie op dien aarm
Aan dien haart zo waarm.
Moeke, ik ben hier veur die allain
Ben nou groot, nait meer klain
Hest mie t lopen leerd
En mie schommelt op t hobbelpeerd.
Moeke, doe stondst aaltied veur ons kloar
Ook al was dien aigen leven soms zwoar
k Hol nog altied van die, net als vrougerjoaren
k ben ja uut die geboren.
Moeke, ik denk nog voak aan de tieden van weleer
Wat ben ik die toch dankboar, keer op keer
Dankboar veur was t doe mie geven hest
Ook al herkinst de mensen nait meer zo best.
Moeke, dien herinnerns bist voak kwiet
En herkinst enkel nog wat uut dien eigen kindertied
Soms zai ik in dien ogen ain troan
Moeke, ik ben en blief n kind van die, ook al waist nait meer mien noam.