Mit trekker noar Troapel
Der was n man dij bie ons in stroate woonde, hai woonde in n grode loods en haar n dörsmesien, moar dij haar hai oetmekoar hoald.
Der lagen onderdailen over de haile loods hin. Hai was der aaltied bie aan t waark, moar kreeg t nooit veurmekoar.
Ik wait nait of hai dat der persé om dee, of dat hai der nait veul verstand van haar.
Misschien, achterof bekeken, dee hai zo, den huifde nait noar Duutsland hén te waarken.
Moar in ieder geval haar hai ook n trekker, dij op holtskool luip.
Hai vertelde ons dat hai noar Troapel mos om n onderdail te hoalen veur zien dörsmesien.
En waist ja wel, as kwoajonges, vruigen wie hom of wie mit moggen noar Troapel tou, man dat was ja wat mit n trekker op stap noar Troapel.
Wie noar Moeke tou om te vroagen of wie mit dij man noar Troapel moggen. Eerst zee ze nee, mor wie vertellen heur dat wie moar even hén en weer gingen in ain dag.
Nou, den was t goud.
Wie zollen aanderdoags vroug vot.
Toun wie bie de loods aankloppen deden was hai nog nait kloar. Hai was aan t snert koken op zien schippers kacheltje. Dat zol den ons eten weden veur de dag.
Eindelk was t zo wied, mor hai kon de trekker nait aandegang kriegen, dat was zo stoer omreden dat e opholtskool luip.
Pebaaiern n en pebaaiern, en den, hoera wie haren hom aandegang.
Moar t haar n poar uur duurd. Zó, doar ging t hén.
t Was n mooie raize, en wie kwammen goud in Troapel aan, wie bleven bie n boerderij stoan, ons buurman zee tegen ons, “Ie mouten bie trekker stoan blieven, ik kom der zo weer aan”.
Mor hai kwam vot nait weer, t was al sikkom duuster toun hai der weer aankwam.
“k Heb t onderdail nog nait, wie mouten hier vannacht blieven, kieken of wie bie de boer sloapen kinnen en k zel ook even vroagen of wie de soep even waarm moaken maggen.”
Zo, hai op stap noar boer tou, t was goud dat wie in heuschure sloapen gingen.
t Oakertje snert haar e ook waarm moakt, moar toun hai ons wat gaf in n bekertje, vernammen wie dat t zoer was.
Wie keken mekoar aan, moar zeden niks, wie haren goud honger, moar dit konnen wie nait eten.
Hai vruig ons, “Hejje gain honger?” Wie zeden, “Nee”. “Nou, den baarg ik t wel op tot mörgen”.
Dou zunder eten in t heu, mit lege moage. Ik wait wel dat wie goud sloapen hebben, wie wazzen mui vanzulf.
Aanderdoags mozze nog weer achter dat onderdail aan.
Hai kwam trogge, mor nog zunder onderdail.
Wie zollen even noar t dörp tou, doar wol e vroagen of de man dij t onderdail haar, doar was.
Wie dochten ‘wie goan nou op hoes of’, we haren ja zo’n honger.
Moar dat rótding wol weer nait starten, wie haren in tussentied wat onriepe appels vonden op de grond bie de boer, dat was alles wat wie te bikken kregen.
Zo ging t de haile dag deur, ze konnen dat rótding nait aan de gang kriegen.
Weer in t heu sloapen, moage begon zo te rommeln, we haren ja zo’n smacht.
Toun wie wakker wuirden, haar de boer zien trekker veur onzent stoan, hai zol dij van ons aantrekken.
Hai kon hom wel trekken moar t was nait haard genog, wie bleven in t midden van t dörp stoan. Dichte bie n tramliene…
Kwait nait hou onze buurman t kloar kregen het, moar mit n laange koabel kwam de trekker achter tram en doar ging t hén, de tram ging vanzulfs veul haarder en gelukkig veur ons begon de motor te lopen.
“Kom aan jonges wie goan noar hoes”.
Wie wazzen wel zo bliede, wie hadden nog aal niks te eten had, mor gelukkig luip trekker goud deur.
t Was al duuster toun wie op de Blijhamsterweg dicht bie Winschoot wazzen. In dij tied mogje noa acht uur nait meer bie pad weden, en t zol net zo weden dat wie n motorfietse heurden.
Ons buurman zee “der òf, verstop joe in slootwaal.”
t Wazzen twij man op n motorfietse, wie konnen nait heuren wat ze bepruiten, mor ze gingen weg.
Wie weer op de trekker en op hoes aan.
Toun wie in hoes kwammen begon Moeke te ragen.
Mor wie wazzen zo muide en haren zo’n honger, t kon ons niks schelen of ze raagde.
Gelukkig haar Moeke stoete in hoes, wie kregen elk n haalve brood.
En toun op berre.
Dat is ainegste moal dat wie zo laank zunder eten west binnen.
P/S t wazzen n maale tieden in oorlog.
