Lutjegaster Dorpslied

Ik wiet er een dorpke in Grunninger land,
Het dorpke woar ik bin geboren.
Doar wonen gien mensen van rang of van stand
Toch heb ik dat dorp uutverkoren
Ik hol van zien weiden, zien wiegelend groan,
Zien slootjes woar summers de koeien langs stoan.
Ik hol van dat dorpke het meeste, da’s vast.
Dat dorpke, mien dorpke hiet Lutjegast.

Ien heel olle tieden, toen was Lutjegast
Beroemd as gien gien dorp uut deez’ streken
Want zat Oabel Tasman heel hoog ien de mast,
Dan was hij het beste te spreken.
Hij voer noar Nij-Zeeland en zong dan aan boord
Van het dorpke dat ‘t meeste zien hart had bekoord.
Hij hiel van dat dorpke het meeste, da’s vast.
Dat dorpke, zien dorpke hiet Lutjegast.

En voak zundagsoavonds, doar hoog op de brug
Doar groeten de jongens de wichter.
Zeit Grietje of Pietje wat vriendelijks terug,
Dan klopt menig jongenshart lichter.
Ze kuiern weerom bij het licht van de moan
En blieven op ‘t hoekje bij dominee stoan.
Zij holl’n van dat dorpke het meeste, da’s vast
Dat dorpke, hun dorpke hiet Lutjegast.

De Wieren, de Petten, de Mieden, de bouw,
De bouw zal gien mens ook vergeten.
Doar goan summers en ‘s winters de kiender op sjouw,
Om brommels en knollen te eten.
En is ‘t tied van eten, om twaalf uur of zes,
Dan geven de klokken uut de toren hun les.
Ik hol van dat dorpke het meeste, da’s vast.
Dat dorpke, mien dorpke hiet Lutjegast.