Komplemint
Ik baauwde veur mien vraauw n schier kestail
En waarkde joaren as n idioot
T Haar honnerd koamers, toene aibels groot
Wat was ik groots, t was ja n pronkjewail!
Ik ruip: “Is dat nait wat veur die en kinder?”
Mien vraauw zee: “Zekers man, dat kon ja minder”.