Eelske Mien
Bie ons op t dörp woonde doudestieds n maalhibbel, woar honden gain stoet van lusten. t Was din ok n eelske medde, dij t aal beder wis en aiveg en aaltied klebbe lös haar. Deur heur olden, al wat op leeftied, noar d’ogen keken en strontverwend. t Wicht luip aalweg mit neuze in lucht, schienboar baange t snöt te verlaizen. Ze nuimden heur stilkes nait veur niks: ‘Mien snödde’, teminnen as ze wied genogt oet rook was. Nou het elk mins zochzölf nait moakt. Mor gainaine huift doarom aigenwies te wezen en zoch boven t klootjesvolk te ploatsen. t Was mit recht n wiesneus eerste klas, dij wieshaid oet neuze luip. Gelokkeg veur heur haar ze der zölf gain wait van. Doch gunde t volk heur n nuvere oetglieder.
Tiedens bruloft van heur nicht Anna luip t heur aalmoal over gribbels. Pafkede boeten deure, oet t zicht van heur olden vanzölf, as n ketter en klokjede meer in t roeme haalsgat as goud veur heur was. Mos bliekboar strödde aaldeur smeren. Van proaten krigt n mins ja dörst as n peerd. Bie heur kon je aans beder zeggen: as n kou, din dat was ze ten lesten ja ok. Speulde op t feest eerste fioul, flikflooide mit Jan en alleman en simpele Roelf zag kaans schoon en kreeg heur zowied, dat ze baaident in heu te laande kwamen. t Wicht weerde heur oardeg en Roelf haar oavend van zien levent. t Duurde n haile zet, eer t span weer ainegszins teunboar veur t voutlocht verscheen. Ze wazzen wat oetrausd, den höngen wat lamlötteg in stoule achter n glaske prik, t vuur te bluzzen. Veur heur göng noa aal strapatsen t feest as n keerske oet.
n Òfsproak veur n noadere kennismoaken zat der noa dizze ainmoalege veuroefen ogenschienlek nait in. Doch luip t aans as t wicht docht haar. t Spanhakken in t heu was nait zunder gevolgen bleven. t Was finoal oet kloeten of zel k zeggen haanden, nou ja haanden, lopen. Gedoane zoaken nemen aans gain keer. Noa n zetje zat Mien mit n lief vol aarms en bainen en Roelf mit reken.
Noa n baarg vieven en zessen kwam t tot n traauwerij. Wel t gat braandt, mout ja op bloaren zitten. Mit ‘duvel’ in t pokkel en wat olderlieke aandrang göng t op gemaintehoes aan. Wel snaachts groot wezen wil, mout t overdag ok zain loaten. Mit n kopke kovvie en n plak kouke wer t gebeuren òfsloten.
Huweleksnaacht wer bie Mien thoes vierd. Zel wel nait zo noflek west wezen as tiedens t traauwen bie Anna. Noa n wat seupel begun, is t aal doch nog nuver veur nkander komen. Hebben krek veur Roelfs dood, mit heur twij kinder en aanhang, nog t zulvern huwlek vierd en dat kin tegenswoordeg van elks nait zegd worden.
