Betsies eerste vrijer

“t Is n jong van niks”, zegt ol Barteld tegen t wief. Zien oogappel har veur d’eerste moal heur vrijer mitnomen noar hoes en t span was noa vief minuten al weer ofraaisd. Wazzen aan kovvie, of zokswat meer, nait ains toukomen. Haren ogenschienlek hoazevet aan hakken. Baange veur vroagen? Wel t wait mag t zeggen! Heur volk n roadsels achterloatend.
“Hou kinst dat nou zeggen?”, gaf Oaltje hom weeromme. “Hest hom amperaan zain en sikkom gain woord mit hom wizzeld. Staaist aaltied veuls te rad mit dien zölfwait kloar, ons wicht het ja ok gain snöt in kop. Wait best wat er in wereld te koop is!”. Barteld mommelde wat under zien snorre vot. “Mor doch is zie nog veuls te jong veur n verkerentjederij. Loat ze kop mor in bouken steken. Hier komt ja gain gouds van. t Leek mie doch wel n nuver jong tou. Stelde zoch ordentelk veur en zokswat is der tegenswoordeg voak nait meer bie”. “Och jong, zugst veuls teveul baargen en beren. Kinst, denk ik, t wicht nog hail nait in aandermans handen zain. Klaaine potjes worren groot en din mouten wie as olders n tree terogge doun. Betsie is old en wies genogt. Zie loat heur manskerels nait te noa komen. k Wol die wiezer hebben Barteld van Goor. Bist dien aigen jonkhaid nou al vergeten?”
Zo kekelden ze nog n haile zet deur, zo laank tot Betsie heur heufd om hörntje stak en geern waiten wol, wat ze van heur nije aanwinst vonnen. “Joa”, klonk der ainstemmeg. Moe nam t over. “Joa, wat zullen wie doar van zeggen. Tied was ja wel slim kört om tot n nuver zulfwait te komen. t leek ons wel in order”, göng zie wieder. “Dou mor tumeg aan, kiek veureerst kat mor wat oet boom. Der is ja gain haandvol mor n laandvol jongkerels, dij veur n stee noast die in aanmaarken komen.”
“Dat is t mor net”, zee t wicht, ”doarom heb k dij dreumerd votdoadelk aan zied zet. t Jong wis nog hail nait, dat n wichtje geern n smokje van heur jong krigt, mor Jans wis bliekboar van toeten noch bloazen. t Woordke snoetjeknovveln kwam schienboar in zien woordenboukje nog hail nait veur. k Goa hen berre lu, trusten”.
Femilie bleef wat veraltereerd achter. Baaident loerden mekoar wat stiltjes aan. Haren ze heur doarveur dizze oavend zo drok moakt. Op noar n volgende ronde. n Nije vent, nije kaansen!