Belofte moakt schuld
Hail makkelk zeggen wie minsen: “t Is goud hor, doun we; komen rad n moal langes, kinst der wizze van op aan, of: k zel wel es zain” en n haile zooi fiebeldekwinten meer. As Drent en nijbakken Grunneger kin k der ok wel wat van. Loat we mekoar niks wies moaken.
Om n aander gain stöt veur kop te geven, moak k ok dikmoals gebroek van dat soort proat. k Wait aans allaank, dat k der gain rempel veur vuil, mor om pien te verzachten, stop k dij bosschop in n oardege verpakken.
Ain ding heb k van mien voader leerd. Aal wat je beloven, mout je ok noakomen, aans bin je gain knip veur neuze weerd. Zien levensstelregel was: n Man, n man, n woord, n woord! In Psaalm 89 vaars drije las k kórtens: “In hemel bevestegen Joe joen traauw”.
Zo’n belofte aan Keuneg van t Haailal zegt wel wat! As joe Hom wat beloven, – HIJ, dij wizze aal Beloftes aan ons noakomt ! – verwacht E van ons, dat we ons doar ok onveurwoardelk aan holden. Dat is n woarhaid as n kou! God blift ons toudoan, doar maggen we Hom aaltied op aanspreken. Nait pebaaiern der veur vot te lopen. Gain lapzakkerij, omreden t aans zo pienlek is, mor recht deur zee zeggen, woar je veur stoan.
t Vaalt nait tou zo deur t leven te goan. ‘Zaachte hailmesters moaken kaainende wonden’, zegt n old taimke. We vroagen Belofte wel makkelk van onze Hemelse Voader, mor zólf moaken we der voak n puunzooi van. Vringen ons in allerhande vrömde bochten, om der in doagelkse omgang underoet te komen, as t ons nait zo goud paast.
Eerlekhaid duurt aans nog aaltied t langst, dat stait as n poal boven woater. Gain geplaas, of gesoes, mor zeggen wat je te zeggen hebben. Belofte moakt schuld. n Man, n man… Juustem! k Kin van mien ol heer nog n bult leren!
