Aandinken

Taande Maarchie
is nait meer,
twijennegentig
is ze worden,
óld en op zeg moar
en nou mos heur hoeske
leegroemd worden.
Toun k doar guster
over drumpel stapde
-schane genog
wait hou laank leden-,
kwam t mie veur
niks veraanderd was,
heur ólle meubeltjes,
t toaveltje mit drij
inlieste petretjes van doomnies
dij ze overleefd haar
stonnen der nog,
net as op bozzem
t blaauwe lepelvoaske
mit zulveren raand
woarin wat grond
oet n vrumd vèr laand
woar joaren leden
bie n dikke störm
heur Haarm, heur jongste
overboord sluig
en verdronk.
Ieder bod weer
as e bie heur kwam
kreeg e t verhoal te heuren
over dij laive jong
dij as kind aal,
net as zien voader,
zeeman worden wol
…
Kom, nait laanger
omdiedeldaantjen nou,
t hoeske mos leeg.
t Voaske, doar gain minsk
belaang bie haar
het e mitnomen
en grond in toen
verdwienen loaten,
t staait nou
mit n stok of wat
kunstbloumkes dr in
bie hom op tillevisie.