Aan Grönnen
Men mag den vrömde streken priezen,
Woar hail wat moois te kieken is,
Noast hoge baargen daipe doalen,
Woar t aaltied zun en zummer is,
Ons trekt n plek uut t hoge Noorden,
Ons trekt n laand zo slicht en koal,
n Laand woar hoast gain bomen gruien,
Bin ook de dörpen d’r rojoal!
Dij streek van klaai en veen en zaand,
Dat is ons goie Grönn’gerlaand!
Wie binnen gain mensen van veul woorden,
Al binnen wie ook wat gouds joe gund,
Wie komen ja uut het hoge Noorden,
Nait ain-twij-drij binnen wie joen vrund.
Wil ie n goie gaast ons wezen,
Den mout ie daip in t haart ons lezen.
Wie binnen gain mensen veur de schien,
Wie kieken ook joen haart groag ien.
Wie vroagen nait noar rang of staand,
Wie manlu uut het Grönn’gerlaand.
En onze vraauwlu, onze wichter,
Mit ogen net as d’hemel blaauw,
Zai spinnen zacht heur droad van laifde,
Veur aiweg blieven zai joe traauw!
Ain goie engel, dag en nacht,
Holt daip in t haart bie heur de wacht,
En traauw in bliedschop, traauw in smaart,
Blift tot de dood heur waarme haart.
Gelokkeg dij zien aarm omspant
n Wichtje uut ons Grönn’gerlaand!
A. M. J. Deelman.
Wieze: “Westfalenlied”
