Van n hoeske aan de diek

n Hail old hoeske aan n gruine diek,
zo ainzoam en allain,
de wiede zee en soms n zaail,
aans is ter niks te zain

Doar woont n hail old menske in,
dei wil doar nait vandoan,
want op dei zee doar is heur schip
mit man en moes vergoan.

Heur man en baaide zeunen was
ze dou in ainmoal kwiet,
want wat e nemt, geft e nait weer,
dei zee, zo daip en wied.

Moar ieder moal as t mörn wordt,
din kikt ze over zee,
schudt moud’loos din mit kop en zegt:
“Ze komen nog nait…..néé.”

En ieder moal, as t oavend wordt,
din zet ze laamp veur t glas,
ze kinnen din ofgoan op heur licht,
as t ais te duuster was-

Moar doagen komen, doagen goan,
ol Annoa blift allain…
“Maal Annoa” nuimen z’heur in t dörp
aans kin heur doar gain ain.

Mit daank aan L.H. Brouwer